Rođen je 4. jula 1915. godine u Pljevljima, kao osmo dijete u porodici Salihbega i Atije Selmanovic.Osnovnu školu završio je u Pljevljima, a gimnaziju u Beranama, Pljevljima i Sarajevu.
Već 1937. godine u «Jugoslovenskom nlistu» nepoznati autor ističe izuzetan talenat Selmanovića , koji je uradio nekoliko portreta istaknutih Sarajevskih prvaka, zatim po naruđžbi portret Vladimira Mačeka i mnogih drugih .
U listu se ističe, da je Behaudin crtao od najranijih dana svoje mladosti, pa «zaslužuje da bude primljen u Akademiju umjetnosti u Zagrebu».
Od 1937 do 1941. godine studira u Državnoj akademiji umjetnosti u Zagrebu, u tri slikarske škole: u slikarskoj školi prof. Krsta Hegedušića, potom prof. Joze Kljakovića i najzad kod prof. Marine Tartaglije. Godine 1941/42, provodi na specijalizaciji dva semestra kod Tartaglije.Diplomski ispit na Zagrbačkoj akademiji i zvanje profesora stekao je 22. 06. 1943. godine, kada se i vraća u Sarajevo, gdje zakupljuje atelje i počinje sa radom.
Sa grupom slikara aktivno učestvuje u formiranju Udruženja likovnih umjetnika Bosne i Hercegovine, kada i otvara svoju prvu samostalnu izložbu u novoslobođenom Sarajevu.
Od 1945-1948 godine radi kao profesor I i II ženske gimnazije u Sarajevu, potom učiteljske škole, pa ponovo u Državnoj II ženskoj realnoj gimnaziji, tada i napusta rad u prosveti.
Bio je subjektivan i gord i nije htio da predaje po ničijim upustvima crtanje, a najmanje po štivu iz čitanki, događajima iz NOB_a, po upustvima i direktivama CK, sa zidnih novina, plakata, proglasa i «malih vrabaca».
Želio je da najmlađoj populaciji, srednjškolcima, prenese toplinu pejzaža, kitnjastu igru bašti, šarenilo folklora, patetičnu nostalgiju narodne poezije ;jer to niko nije vidio bolje od njega. Tragično je bilo to što je bio neshvaćen u tim danima iako su se njegova traženja podudara sa «estetikom decenije» .
Od tada pa sve do penzionisanja živi samo od slikarstva i za slikarstvo, uglavnom izdržavan od strane braće, rodbine i ljubitelja umjetnosti.
Selmanović je u Turskoj boravio od 1954. godine , gdje je proučavao islamsku umjetnost, a 1966. godine bio je na studijskom putovanju u Francuskoj, potom u Grčkoj, Italiji i ponovo u Turskoj.
Godine 1965. započinje da radi poznati ciklus «Počiteljskih pejzaža», a 1966 dovršava ih u svom ateljeu u Sarajevu. Već 1967.godine dobija i najviše priznanje BiH  - 27.julsku nagradu, a 1968. dobija status samostalnog umjetnika, dok je 1969. penzionisan.
Nije želio da izlaže svoje radove, pa je za života imao svega pet samostalnih izložbi i to pod velikim pritiskom  prijatelja i rodbine, i 78 grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu.
Bio je poznat kao zatvorena ličnost u odnosu prema ljudima, ali se svojim radovima u slikarstvu potpuno otvorio.
Za života je svoja dijela zavještao Republici Bosni i Hercegovini, izuzev dijela koja se nalaze kod privatnih lica i institucija.Danas se njegova zaostavšina nalazi u Umjetničkoj galeriji Bosne i Hercegovine.
Selman je bio umjetnik skromne biografije. Za života su o njemu pisali «da ne može biti dobar umjetnik zbog idejnih pogleda».
Uz ocjene da Selmanov životni put nije bio nimalo lagan, štampa i mnogi kritičari ističu da je bio jedan od najboljih slikara, ne samo u BiH, nego i prethodnoj Jugoslaviji. Svi koji su ga poznavali i koji su o njemu pisali ističu njegovu jednostavnost, izuzetnu povučenost, skromnosti krajnju principijelnost. Za njega su štafelaj, platno i boje-koje je sam spravljao(najčešće zato što imao novac da ih kupuje) bili i život i prodica, i utjeha, i osnovna preokupacija cjelokupnog životnog interesovanja.
Jedina izložba koja je organizovana u Selmanovom rodnom gradu- Pljevljima bila je od 31. marta do 9. aprila 1987. godine. Na toj izložbi vidio se uticaj Tartaglije na njegovo dijelo, posebno preko autoportreta na naranđžastoj podlozi, dok na «Autoportretu sa jabukama» iz profila se otkrivaju sve njegove karakterne osobine. Ženski aktovi bili su inače najbrojniji u Selmanovom figurativnom slikarstvu. Ovim slikama kritičari ga upoređuju sa Anri Matisom, zbog dekorativnosti pozadinskih panoa, dvodimenzijalnosti boja slobodno upotrebljenih nezavisno od lokalne boje.
Njegova najpoznatija dijela su : Ponjave, Plave vaze, Veze na zelenoj ponjavi, Mahrame, Dunje, Autoportret sa jabukama.

Behaudin Selmanović – Selman, umro je u Sarajevu u Noći između 31. januara i 1. februara 1972. godine, a sahranjen je 3. februara, na groblju «Bare», uz sve Komemorativne Počasti.

SLIKE